Blogs & socials

“Mag ik jou vragen als representant voor de cliënt?” Je staat op, je volgt je voeten en je voelt. Je voelt waar je naar toe beweegt en waar je aandacht naar uitgaat. Je voelt je wel verbonden met de ander in de opstelling of juist niet. Je voelt je kleiner, groter, gezien, eenzaam, angstig of je voelt helemaal niets. Wat het ook is. Het klopt, want het is hoe jij het voelt.

“Maar mam, ik wil wel bij de kudde blijven!”, waren de woorden van onze jongste tijdens een wandeling in de Ardennen. Prachtig hoe helder kids de kern kunnen raken. Want hiermee vatte hij - onbewust - een kernmechanisme binnen het familiesysteem in één zin samen; ook wel het 'persoonlijk geweten' genoemd.

Wat draag jij mee in je rugzak? Heb je al eens gecheckt of het allemaal van jou is? Of ben je geneigd de stenen voor een ander op te rapen? En draag je daardoor veel meer dan in werkelijkheid voor jou bedoeld is?

Soms voel je aan alles dat je erbij wilt zijn. Dat je gemaakte plannen verandert, omdat je het niet wilt missen. Dat je snel een oppas voor de kids regelt, zodat je even tijd voor jezelf hebt. Om op te laden, om stappen te zetten, om los te laten wat niet meer van jou is.

Een familieopstelling maakt helder welke belemmerende patronen jou in de weg zitten. Het biedt inzicht in de oorsprong van deze patronen en nodigt je uit om los te laten wat niet (meer) van jou is. Maar ja... Hoe werkt zo'n opstelling eigenlijk?

Wat een mooi plaatje vanmorgen op de Markt in Delft, vind je niet? Centraal staat een meisje van 8 met om haar heen haar ouders en grootouders. Kijk eens goed, zet je ‘systemische’ bril op en je zult merken dat er allerlei vragen in je boven borrelen.

“Mama, mag ik je wat vragen?”, vroeg mijn zoon vanuit de stilte. “Ja, tuurlijk”, antwoordde ik niks vermoedend. “Waarom ben jij zo’n strenge moeder?”

Ik vroeg hem om een voorstelling van zijn dochter te maken. Dat lukte en hij voelde een diepe verbinding. Daarna nodigde ik hem uit om te denken aan de momenten dat zij, zijn dochter, zo boos kan zijn. “Verandert er iets nu iets voor je?”, vroeg ik.

IK WIL NIET SLAPEN!!! IK WIL DARTEN!, gilde onze zoon met een leeuwenkracht uit zijn bed. Dikke tranen. Trots op zijn dartbord, dat hij op school geknutseld had. Terecht trots en begrijpelijk dat je daar nog uren mee wilt spelen.